«Αχτίδα φωτός» οι λύσεις συμβολαιακής στο σκληρό, βαρίδι το ελεύθερο εμπόριο.
Ο δρόµος που φαίνεται να παίρνει φέτος η αγορά στο σκληρό σιτάρι, δείχνει το τεράστιο έλλειµµα προσανατολισµού και οργάνωσης του πρωτογενούς τοµέα στη χώρα µας.
Προσφέρεται η Ελλάδα σαν χώρα παραγωγής, µε νευραλγικό ρόλο στο σκληρό σιτάρι; Αν ναι, τότε η συγκεκριµένη επιλογή θα πρέπει να τύχει και ανάλογης υποστήριξης. Με άλλα λόγια, δεν µπορεί να δεσµεύονται κοντά στα 2 εκατ. στρέµµατα στη συγκεκριµένη καλλιέργεια και στο τέλος η σύγκριση να γίνεται µε το σκληρό σιτάρι που «ρίχνει» στην ευρωπαϊκή αγορά η Τουρκία.
Αν έχει νόηµα η επιλογή του σκληρού στην Ελλάδα, σχετίζεται µε το γεγονός ότι οι εδαφολογικές και κλιµατολογικές συνθήκες προσφέρονται για την παραγωγή προϊόντος υψηλής ποιότητας. Σ’ αυτό βοηθούν επίσης, η τεχνογνωσία που υπάρχει γύρω από το προϊόν και οι επενδύσεις που έχουν γίνει, ειδικά σε επίπεδο αγροτικών εκµεταλλεύσεων για την υποστήριξη της καλλιέργειας.
Το ότι οι ιταλικοί οίκοι στον κλάδο των ζυµαρικών αρχίζουν τις προµήθειές τους σε σκληρό σιτάρι από την Ελλάδα, δείχνει καθαρά την προτίµηση που υπάρχει στην εγχώρια παραγωγή, τουλάχιστον όταν οι καιρικές συνθήκες εξελίσσονται ευνοϊκά.
Ωστόσο, ο τρόπος µε τον οποίο κινείται εδώ και χρόνια το ιδιωτικό εµπόριο γύρω από το προϊόν δεν βοηθάει. Το µόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει τους εν λόγω «µεσάζοντες», είναι το ποσοστό που θα αποκοµίσουν από τη συγκεκριµένη δουλειά. Τίποτα άλλο. Βεβαίως, το γεγονός ότι το µεγαλύτερο µέρος της εγχώριας παραγωγής σκληρό σίτου που παράγεται στη χώρα µας, διακινείται µ’ αυτόν τον τρόπο, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληµατίσει πρώτα τους αγρότες και µετά το σύνολο των συντελεστών του κλάδου, όπως φυσικά και την ίδια την Πολιτεία.
Αν υπάρχει µια «αχτίδα φωτός» σε όλο αυτό, προέρχεται µόνο από τις λύσεις συµβολαιακής που εφαρµόζουν οι εγχώριες µονάδες µεταποίησης. Είτε πρόκειται για τις µεγάλες εταιρείες ζυµαρικών είτε για κάποιους αξιόλογους µύλους. Από εκεί και πέρα, το χάος. Ακόµα και οι συνεταιριστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη συγκέντρωση του σκληρού σίτου, στο τέλος, είναι υποχρεωµένες να ενδώσουν στη βούληση του ελεύθερου εµπορίου. Μόνο τις λίγες φορές που το προϊόν είναι ελλειµµατικό διεθνώς, µπορεί να αποσπάσουν κάποια ενδιαφέρουσα τιµή, όπως έγινε το 2021 και το 2022. ∆ιαφορετικά, εναλλακτική δεν έχουν.
Ο τρόπος µε τον οποίο συγκροτείται η αγορά του σκληρού στην Ελλάδα στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν αφήνει κανένα περιθώριο κερδοφορίας για τον παραγωγό, µε εξαίρεση ίσως τις λίγες πολύ µεγάλες εκµεταλλεύσεις του είδους. Αν αυτό δεν είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει τους υπεύθυνους για τη χάραξη αγροτικής πολιτικής, τότε, τι είναι αυτό µε το οποίο οφείλουν να ασχοληθούν;
Γιάννης Πανάγος
Πηγή: www.agronews.gr
